“Αρχίζοντας από την οικογένεια για μία καλύτερη κοινωνία” και “Η δική μας φύση: ταξίδι γνωριμίας με την προέλευσή μας” ήταν τα θέματα που άρθρωσαν την τελευταία στάση του ταξιδίου “Il linguaggio dell'anima”, (το γλωσσάριο της ψυχής) του έλληνα συγγραφέα και ποιητή Χάρη Κουδούνα.
Ακόμη μία φορά κορνίζα του πολιτιστικού αυτού γεγονότος, ήταν το υπό σχήμα οστράκου εσωτερικό σαλωνάκι του βιβλιοπωλείου της Ανκόνα (libreria del Benessere), οδηγούμενο από την επιδεξιότητα της επίμονης και ειδικευμένης επί της καλής διατροφής διευθύντριας, κυρίας Rosella Sbarbati. Ακόμη μία φορά ο συγγραφέας, πηρε από το χέρι το παρευρισκόμενο κοινό, για να το συνοδεύσει σε εκείνο το μονοπάτι της αυτογνωσίας που άρχισε την 10η ημέρα του περασμένου Φλεβάρη και που δεν είναι τίποτα άλλο, από το δικό του μονοπάτι. Η ποιητική συλλογή πράγματι, αντιπροσωπεύει ένα σημαντικό τμήμα της ζωής του συγγραφέα: είναι πράγματι αλήθεια πως ο Χάρης Κουδούνας, άρχισε να γράφει ποιήματα το 1987 και έτσι σε αυτό το βιβλίο, η συλλογή του αποτελείται από τα ποιήματα τριάντα ετών (1987-2017). Τριάντα χρόνια ζωής αφιερωμένα, μεταξύ των πολλών του δραστηριοτήτων, μην ξεχνάμε την ζωγραφική και την μουσική, αφιερωμένα λοιπόν στην ποίηση, σε ένα γλωσσικό μέσο που είναι ακόμη ισχυρό, δυνατό, ζωντανό. Η συλλογή αρθρώνεται σε τέσσερα κεφάλαια, των οποίων τα ποιήματα διασταυρώνονται αναμεταξύ τους, τακτοποιημένα με τέτοιο τρόπο κατά μήκους ενός ελικοειδούς συστήματος, έτσι ώστε, σε κάθε συστροφή να μπορεί να αγγίζει πάντα ακόμη και τα πιό μακρινά σημεία από το κέντρο του, παραμένοντας επίμονα συνδεδεμένα με αυτό. Πράγματι, η καρδιά του βιβλίου ταυτίζεται με το όραμά του επί του κόσμου, πολύ καλά επικεντρωμένο στις αξίες της αγάπης και της οικογενειακής στοργής, που βρίσκονται στο πρώτο κεφάλαιο, ενώ στο δεύτερο, υπογεγραμμίζει την σπουδαιότητα των αξιών της προσωπικής και κοινωνικής υπευθυνότητας του κάθε ανθρώπου, της αυθεντικότητας, της ζωής που πρέπει να βιώνεται πάντα σε κάθε της στιγμή, με αξιοπρέπεια και με αποθέματα πίστης. Όμως δεν είναι μόνο ένα μονοπάτι διερεύνησης της εσωτερικής μας επικράτειας η ποίηση του Χάρη Κουδούνα, είναι επίσης και ένα είδος ανοικτού παραθύρου στην σημερινή κοινωνία, της οποίας ξέρει να περισυλλέγει όλες τις διαστραβλώσεις και τις σκιές (βιαιότητα, καταφρόνηση της φύσεως, αχαλίνωτος ηδονισμός, ρατσισμός) και να λοιπόν, που φθάσαμε στα τελευταία κεφάλαια, που ο έλληνας ποιητής αντιμετώπισε το Σάββατο 5 Μαϊου. Ειδικά πάνω στα λέξη “società” σταμάτησε ο συγγραφέας, δίνοντας έμφαση και λέγοντας πως στην μητρική του γλώσσα υπάρχουν δύο όροι ξεχωριστοί που την ενδεικνύουν: η λέξη “Εταιρεία” και η λέξη “Κοινωνία”. Και οι δύο λέξεις ενδεικνύουν σήμερα την “società”, όμως ενώ η πρώτη αναφέρεται σε ένα σύλλογο, σωματείο ή όμιλο στο οποίο τα μέλη ενώνονται μεταξύ τους με ορκωτούς όρους συμφωνίας, με πολιτικούς και εμπορικούς σκοπούς, επομένως για μία ενοποίηση κοινών συμφερόντων τους, η δεύτερη λέξη έδειχνε ήδη από την αρχαιότητα και δείχνει ακόμη σήμερα, την κοινότητα, τoν ενδόμυχo δεσμό και την αδελφική σχέση μεταξύ των ανθρώπων, μία ανθρώπινη σχέση της αλληλεγγύης, της συνυπευθυνότητας, της συμμετοχής, που έδειχνε μία κοινή δραστηριότητα για το συμφέρον των άλλων και όχι για το δικό μας. Μία σημασία, που με το πέρασμα των αιώνων υπεβλήθη σε μία αισθητή μετατροπή, ακριβώς γιατί η κοινωνία άλλαξε, ιδίως κατά τα τελευταία 15 χρόνια όπως δήλωσε ο Χάρης Κουδούνας, αναφερόμενος ως αίτια, την διάδοση της παγκοσμιοποίησης, την προβληματική αρμονία πολιτικής και οικονομίας μεταξύ των ευρωπαικών κρατών, την τεχνολογική επανάσταση, την οικονομική κρίση, την πολιτιστική απώλεια, την αλλαγή του κόσμου εργασίας και της επαγγελματικής κρίσης, τα μεταναστευτικά κύματα από την Μέση Ανατολή και από την Αφρική καθώς και τη σχέση μεταξύ πολιτικής, λαϊκισμού και δημοκρατίας. Και ακόμη αίτια όπως η απώλεια των αξιών, η επιπολαιότητα, η απώλεια του ενδιαφέροντος προς αλλήλους, η εκθετική αύξηση της βιαιότητας, ειδικά προς τις γυναίκες. Και ως προς αυτές, ο έλληνας ποιητής, επιβεβαίωσε πως εναντίον κάθε μορφής κατάχρησης και καταπίεσης, χρειάζονται άλλοι άνδρες. Χρειάζονται ικανοί άνδρες να σηκώσουν ένα χέρι υπέρ των γυναικών και όχι εναντίων αυτών. Γιατί η βία, δεν είναι ποτέ σύμπτωμα της αγάπης. Χρειάζεται μία βαθειά πολιτιστική αλλαγή και μία κουλτούρα αντίδρασης προς την βία, ένα μήνυμα, αυτό, που απευθύνεται στις καινούργιες γενεές, ειδικά, στους νέους, γιατί αυτοί είναι το μέσον αυτής της αλλαγής. Ένας ευρύς διαλογισμός στη σημερινή κοινωνία είναι εκείνος του έλληνα ποιητή, για την οποία υπογράμμισε, πως ο κόσμος μπορεί να αλλάξει μόνο, εάν ξεκινήσει από τις αξίες της οικογένειας, γιατί μόνο έτσι, θα μπορούν να συνυπάρξουν υπεύθυνοι και ευσυνείδητοι πολίτες. Είναι πρωταρχικό να συγκεντρωθούμε στην δική μας ζωή, όμως χωρίς να ξεχνάμε τη ζωή των άλλων, γύρω μας. Και το κάνουμε αυτό παρατηρώντας τον βίο τους, την ζωή στον πλανήτη μας, με το να εισχωρήσουμε στην φύση για να αισθανθούμε την ωραιότητα του Σύμπαντος. Τότε το μονοπάτι μας, θα γίνει ένα οικογενειακό μονοπάτι, γιατί θα συμμεριστεί και θα διαιρεθεί με τα άλλα πρόσωπα. Μία γίηνη διαδρομή θα μεταλλαχθεί σε μία συμπαντική διαδρομή και μόνο έτσι, η συνείδησή μας θα μπορεί να ενωθεί με εκείνη του Σύμπαντος. Όμως για να πάρουμε την πρωτοβουλία να ξεκινήσουμε αυτό το μονοπάτι, είναι απαραίτηρο να γυρίσουμε στον τόπο προέλευσης, στις ρίζες μας. Νά λοιπόν η τελευταία στάση του ταξιδιού, που ολοκληρώνεται με τη ποιητική συλλογή! Σύμφωνα με τον συγγραφέα, το να γυρίσουμε στις δικές μας ρίζες, σημαίνει να αντιληφθούμε και να αισθανθούμε το γιατί της δικής μας ζωής, ένα εσωτερικό μονοπάτι προς τα πίσω για να βρούμε τον δικό μας εαυτό, την γή όπου γεννηθήκαμε, ένα τόπο που αγαπήσαμε ή που φανταστήκαμε, γιατί είναι εκεί που φυλάσσεται η δική μας θεική ύπαρξη. Επομένως είναι σημαντικό να γνωρίσουμε τον εαυτό μας, για να μην χαθούμε και πάνω απ’ όλα για να μήν χάσουμε το νόημα της ζωής. Το να γυρίσουμε στις ρίζες μας, σημαίνει να επαναστατήσουμε την ζωή μας, να αφυπνήσουμε την συνείδησή μας, βρίσκοντας τις αρετές μας, αυτές που ήδη υπάρχουν μέσα μας. Να αισθανθούμε ξανά την θεική πνοή, διαμέσου εκείνης της γραμμής, που είναι το σημείο διασύνδεσης ανθρώπου-συνείδησης-Θεού. Κι όπως υπογράμμισε ο ποιητής, η γνώση προυποθέτει ένα εσωτερικό μονοπάτι γεμάτο κινδύνους, απόκρημνο, στο οποίο είναι απαραίτητο να ελευθερωθούμε βήμα προς βήμα από τα βαριά φορτία, όπως η οκνηρία, ο εγωισμός, η αχαλίνωτη φιλοδοξία, ελαττώματα που δεν επιτρέπουν στην ανθρωπότητα να εξελιχθεί. Είναι απαραίτητο να το να αρπαστούμε στην θέληση, στην ελπίδα, στην πίστη και στην Αγάπη. Ναι, στην αγάπη γιατί από αυτό το συναίσθημα είναι πλασμένος ο άνθρωπος και χάρη στην αγάπη το Σύμπαν κινείται, όπως έγραφε αιώνες πριν ο κορυφαίος ποιητής: “Η αγάπη που κινεί τον ήλιο και τα άλλ’ αστέρια” και ο Χάρης Κουδούνας, κατά την άποψή μου, βρήκε το αστέρι αναφοράς του.
Γράφει η δημοσιογράφος Carmela Mariella
